ای چـهـرۀ مـنـوّر تو رهـنـمای خلق            ای نـوکـری خـانـۀ تو ادعـای خـلـق

اصلاً شـبـیه نیـست به ما آفـریـنشت            ای نور ذات اقدس تو مـاورای خلق

یک در هـزار علت خلق تو این بُوَد            روزی رسان رسانده تو را حق برای خلق

هنگـام رفـتـنـت به زمین دید آسـمان            دارد قمر به روی زمین هم هوای خلق

از کعبه بیـشتر سر کوی تو دیده شد            وقت مراجـعـه به خـدا رد پای خلـق

باب الجـوائج هـمه حـاجت گرفـته‌ها            بازوی حیدری تو مشکل گشای خلق

دستی که شد دخیل تو خالی نمی‌شود            دست شماست پر شدن دستهای خلق

میزان قرب ما به خدا حد عشق توست            با حُبّ تو محاسـبه گردد بهـای خلق

چشمت بهشت و اخم شما دوزخ من است            ای خاستگاه و مأمن خوف و رجای خلق

من هر چه خواستم به شما رو زدم فقط            هـستم گدای تو که نباشـم گدای خلق

زوّار کـربـلا چـقَـدَر با تـو راحـتـنـد            امن است در جوار حریم تو جای خلق

پـیـش فـرات رفـتن زوّار دیـدنی‌‌ست            وا می‌شود به روضۀ خونبار پای خلق

آه ای فرات دست علمدار ما چه شد؟            با پیکری رشید چه کرده جفای خلق

پاشو که چشم‌های عدو‌ هرز می‌رود            بغضی شکست در نفس نینوای خلق

تا که عـلم ز دست تو افتاد بر زمین            از دیده‌ها چکیده شد اشک عزای خلق

هر مجلسی که خوانده شده روضۀ عطش            مثل خـودِ رباب گرفـته صـدای خلق